Horyniec-Zdrój jest jednym  z najbardziej renomowanych polskich uzdrowisk. Liczy blisko 3 tysiące mieszkańców i leży w północno-wschodniej części województwa podkarpackiego, 4 km od granicy z Ukrainą. Odwiedzając naszą miejscowość warto zobaczyć wyszczególnione poniżej miejsca. Zapraszamy.

 Pałac Ponińskich – sanatorium Uzdrowiskowe „Bajka”

Pałac Ponińskich jest najokazalszym zabytkiem Horyńca-Zdroju posiada charakterystyczną kamienną fasadę. Powstał po gruntownej przebudowie poprzedniego dworu, który początkami swymi sięgał czasów króla Jana III Sobieskiego, najprawdopodobniej był to wówczas niezbyt obszerny zameczek myśliwski. Aleksander Poniński przeprowadził w latach 1905-1912 przebudowę, według projektu architekta Teodora Talowskiego. Dwór posiadał rozległe podziemia, które prowadziły daleko poza obwarowania.

Podpalony przez oddziały UPA pałac odbudowano. Zmieniono przy tym nieco formę zewnętrzną, gruntownie przebudowując wnętrze. Obecny eklektyczny pałacyk, utrzymany na planie litery H składa się z kilku części. Główny korpus jest jednopiętrowy, z mieszkalnym poddaszem. O dawnych właścicielach przypomina umieszczony nad wejściem herb Ponińskich - Łodzia oraz marmurowy portal wewnątrz, pamiętający jeszcze czasy dworu Telefusów.

Przez pewien czas po II wojnie światowej pałac był siedzibą dyrekcji PGR-u, a od 1969 roku mieści się w nim sanatorium (dawniej „Metalowiec”- obecnie „Bajka”).

Naprzeciw pałacu stała parterowa, wydłużona oficyna ze sklepioną bramą przejazdową. Przestrzeń zamkniętą tymi budowlami zajmował okrągły gazon. Ramy boczne dziedzińca wjazdowego tworzyły drzewa i krzewy. Nieopodal pałacu zachowało się kilka XIX-wiecznych budynków gospodarczych dawnego folwarku.

Pałac otacza XVIII-wieczny park dworski o układzie geometrycznym z dwoma stawami i pięknym starodrzewiem. Po środku parku znajduje się muszla koncertowa. Dawniej był to obszerny, bezdrzewny trawnik a po jego bokach rosły stare szpalery lipowe. W ten sposób przez pięknie utrzymane w pobliżu pałacu gazony kwiatowe i otwartą przestrzeń między alejami, wszystkie okna tylnej elewacji miały rozległy widok na graniczące z parkiem pola i łąki.